2019

Wracam ze spotkania w pracy przez wspólną kuchnię, widzę jakąś integracyjną-korpo zabawę w grupach, więc zawstydzona rezygnuję z pomysłu przygotowania sobie kawy przed publiką. Wymykam się błyskawicznie bocznymi drzwiami do swojego biurka, by na drugi dzień otrzymać wiadomość „Prawie cię nie poznałem wczoraj w tych okularach.”. Chwile później w tej samej pracowniczej kuchni umawiam się z Bartkiem „Nie widzieliśmy się dobre 6 lat. Co u ciebie? ”. 

Nieustannie zaskakuje mnie upływ czasu. I ten moment kiedy mieszczę czas od liceum w kilku zgrabnych zdaniach. Pracowałam tu i tu i tu. Dwa kierunki. Erasmus. Długodystansowe wędrówki. Samotne podróże. Niezmiennie czas z ogromem miejsca na rodzinę i przyjaciół. A w końcu ten dobry, mądry typ z buzią zadowolonego, piegowatego chłopca i nadwagą.

Myślę o tej dziewczynie sprzed kilku lat z dużą czułością i mam nadzieję, że ciągle noszę w sobie choćby część tej kupki smutku, uśmiechu, odwagi i pecha którą była. To zawsze prowadziło ją w najwspanialsze momenty i doświadczenia, dzięki którym mogę teraz tu być, w końcu gotowa na wszystko co ma do zaoferowania życie. Przez pryzmat czasu myśle, że długo się tego bałam i podświadomie wzbranialam. Teraz już wiem, ze przede wszystkim trzeba być gotowym na bycie gotowym. Że wszystko przychodzi we właściwym dla każdego czasie. Że każdy z nas zasługuje na to, żeby pomieszkać nad morzem w innym kraju, zatańczyć boso z Hiszpanem, przejechać Bałkany stopem. Że można pić po prostu kawę z chorwackim burkiem w łapie w towarzystwie mądrych ludzi, którzy wzdychają bez powodu „Ale mamy dobre, luksusowe życie, co nie?”. Wybrać się na woodstock, żeby się upewnić, że to na pewno nie dla ciebie. Że można samemu pojechać z nieśmiałym angielskim na zagraniczne wakacje, a potem śmieszkować w pracy z australiczykami przez telefon. Że można przestać czekać w wieży i umówić się na randkę. I że w końcu naprawdę, naprawdę wszystko może być dobrze. Przytulam tę Alę z ostatniego wpisu mocnym uściskiem swych małych dłoni. Odgarniam niesforny kosmyk włosów za prawe ucho i czule całuję ją w czubek głowy. Mówię jej, ze jest wystarczajaco dobra.

Posyłam Ci jeden z Tych uśmiechów drogi anonimowy czytelniku, 

To, że tu zajrzałeś, oznacza, że ciągle o mnie myślisz. 

Dziękuje. 

Marcin Januszkiewicz - Niech żyje bal

Ten rok był do dupy.

Budzę się wyspana, więc od razy myślę o tym, gdzie zaspałam. Poranny klasyk ostatnich dni. Przecieram oczy, wyrywając kilka kępek rzęs i przeciągam się rozkosznie w ciepłym łóżku, żeby zaraz wyskoczyć w pośpiechu na spotkanie nieprzyjaznego dnia. Drzwi pokoju otwierają się z impetem i rzuca się na mnie rosły facet. Jego długie, drapiące włosami łydki zwisają teraz niebezpiecznie zza łóżka, a nos grzęźnie nieruchomo w moich poczochranych włosach. Oddajemy się morderczym łaskotkom zaspanych ciał, żeby w końcu zastygnąć w uścisku. "W końcu jesteś w domu" - mój czternastoletni brat całuje mnie w czubek głowy. Jestem w domu.

To był dziwny rok. Po przejściu na Hel żyłam w przekonaniu, że jestem nieustraszona. Ostatni kwartał pokazał jednak, że nie mogę być w życiu niczego pewna i że nie przestałam się bać jeszcze wielu rzeczy. Ostatnie miesiące były na tyle trudne, że ewoluowałam w desperacką frustratkę. Nie mogę się na niczym skoncentrować i mam ochotę całymi dniami unikać ludzi.  Od października żyję w nieustannym biegu. Ciągnę dwa kierunki, pracuję na 3/4 etatu, biegam do fundacji i pcham Koło Kobitek Miejskich. Jestem zmęczona. Cholernie zmęczona. Wiem jednak, że jak zrobię sobie miejsce na czas, to wypełnię go zaraz żałosnym użalaniem się, umartwianiem i myśleniem o bezsensie tego świata (co następuje właśnie teraz). Boję się. Nie mam siły. Naprawdę nie mam siły. Czekam na nowy rok, jak na pretekst, jak na prawo do otrzymania od świata czegoś dobrego, czego jestem warta. Za bardzo wiem jak na to zasłużyłam. Pod koniec grudnia jestem wolna o kilka ludzkich etatów.  O decyzje, przed którymi prędzej czy później musiałam stanąć.

W końcu okazało się, co wiadomo. Zrzuciłam ogromny balast. Ogromne jest teraz miejsce w moim sercu na to, co ważne i co powinno przyjść już dawno.  Teraz tą przestrzeń wypełnia żałosne poczucie pustki i straty. Mam ochotę je łapczywie zapchać czymkolwiek i kimkolwiek, ale nigdy nie funkcjonowałam w ten sposób. Nie wiem jak to się robi. Nie wiem jak się zabrać za cokolwiek, bo straciłam wiarę w to, że warto zaczynać. Czasami myślę, że chciałabym, żeby mnie skądś wykopali, żeby zwolnili mnie z roboty, wywalili ze studiów. Szukam bodźców do zmian. Ale jestem podziurawiona. Jestem zmęczona. Nie mam siły. A ciągle chcę tak dużo. Nie pozwalam sobie przestawać, bo kiedy przestanę dobrze, rytmicznie funkcjonować, posypię się totalnie.

Podobnie jak w zeszłym roku, w tym przygotowałam listę 25 rzeczy do zrobienia w ciągu 12 miesięcy. Moją własną, wypełnioną małymi i dużymi rzeczami dla prawdziwego przeżycia życia.  Nie wykonałam trzech punktów: nie przejechałam 5 km na rolkach, nie zrobiłam 6 zdjęć dla samej fotografii i nie obejrzałam wszystkich filmów Woodyego Allena (szczerze mówiąc nie obejrzałam żadnego po tym, jak się okazało, że wypuszcza jeden co roku). Byłam jednak na Światowych Dniach Młodzieży, wysłałam ponad 12 listów i oddałam krew. Zafundowałam rodzicom randkę, zabrałam kogoś w podróż w siną dal, a ostatecznie przeszłam przecież z Kołobrzegu na Hel. Pojechałam z tatą na ryby, kupiłam czerwoną sukienkę, zaśpiewałam na karaoke. Byłam w górach o każdej porze roku. Upiekłam tort dla najlepszej przyjaciółki. Zostałam też wolontariuszem w fundacji "Na ratunek dzieciom z chorobą nowotworową", a moje teksty ukazywały się codziennie w gazecie w ramach praktyk.

Odhaczyłam 21 rzeczy z listy i formalnie to mniej od założenia, ale zrobiłam dużo, dużo więcej. Nie skreśliłam całej listy, ale to nie znaczy, że nie wypełniłam noworocznego postanowienia. Moja noworoczna nie będzie ani trochę krótsza. Kiedy wymagam od siebie dużo, istnieje większe prawdopodobieństwo, że mniej rzeczy nie zrobię. To pomaga mi uporządkować własne decyzje i trzymać się ich mocniej, a przynajmniej nakierowywać w odpowiednią stronę, podejmować pewne kroki w drodze do przodu i wiedzieć, że chociaż częściowo wiem, czego chcę od życia. Lista 25 rzeczy jest jak umowa podpisana ze sobą - jedyną osobą, której naprawdę nie możesz okłamać. Mnie pomaga przede wszystkim widzieć, że w całym tym gównianym roku, znalazły się rzeczy, które się "udało", których nie schrzaniłam i nie wypuściłam z rąk do końca.

Wiem, że ten rok wyglądał tak, a nie inaczej, bo nie byłam dość stanowcza i rzeczy, które odwlekałam w czasie, od których przez cały ten czas uciekałam - dogoniły mnie. Wiem, że załatanie dni po brzegi zajęciami nie rozwiąże wszystkich problemów, ale pomaga mi o nich nie myśleć przez krótką chwilę. W tym roku nie powinnam tak wielu rzeczy, ale notorycznie oddawałam się emocjom i podejmowałam pochopne, impulsywne decyzje - tak bardzo dalekie od moich przekonań. Niektóre wydają się teraz być słusznymi, ale kto wie co nadejdzie z nowym styczniem? Stoję chwiejnie na nogach, jakby w gotowości, żeby znowu się przewrócić i totalnie nieprzygotowana na to, żeby znowu wstawać.

W te święta byliśmy tylko we czwórkę. Ja, brat, rodzice. Leżeliśmy w piżamach, piliśmy grzane wino i przez cały dzień oglądaliśmy filmy na które w ciągu roku nie było czasu, a była ochota. Jedliśmy popcorn, a zrezygnowaliśmy z karpia, bo nikt tak naprawdę go nigdy nie lubił. Nie spinaliśmy się w niewygodnych ciuchach, nie kłóciliśmy przy kuchni. Obsypaliśmy choinkę piórami, wyciągnęliśmy z kartonu ulubionego, śpiewającego renifera, a ja mimo przepełniającego poczucia bezpieczeństwa, byłam w niepokoju, że już, że zaraz, że coś muszę. Niespokojnie myślałam o powrocie do swoich niepokojów.

 

I teraz jestem tutaj. Znowu. W dramatycznie poświątecznym, opustoszałym Wrocławiu. Ja, ekran i nieliczne światła okien zza mojego okna. Zmęczeni po pracy, zmęczeni po tym roku i już przed nowym rokiem. Bezsilni. Bezsensowni. Z pluszowym słoniem w łóżku i lasem w słoiku na parapecie. Poszukiwacze. Nowy rok jest dla nas jak obietnica, choć już przecież nie chcemy w żadną wierzyć. Jesteśmy głodni niesamowitego. Przecieramy poranne oczy, wyrywając rzęsy.

sorry boys - wracam

Wszystkie plany B.

Siedzę nad rzeką. Oparta o ławkę ze wzrokiem wbitym w wielkiego, czarnego psa. Tegoroczna jesień nie dała nam zbyt wielu okazji do zażywania witaminy D3, więc wykorzystuję każdą taką chwile. Wagaruję. Wagary w dorosłym życiu absolutnie nie tracą uroku z lat nastoletnich. Są pozbawione może większej ekscytacji, ale zapewniają podobną dawkę błogiego spokoju, którego zawsze szukam. Michał opiera się o moje ramie i rozmawia ze mną, mówiąc o sobie. Jemy lody, jakby słońce miało zmienić temperaturę na cześć latynoskich standardów. W pewnym momencie podchodzi do nas cyganka. Proponuje, że mi powróży. Że sprzeda moją przyszłość.

Chce za nią dwa złote.

Życie jest dziwne. Przedziwne. Absurdalne.

To banał, ale kiedy szukamy wymówek i ucieczek, jest odpowiedni. Przydaje się w najróżniejszych chwilach, przy zbiegach okoliczności i nic nie znaczących momentach, które potem okazują się najważniejszymi momentami w życiu. Powtarzam to: Życie jest przedziwne. Cholernie popieprzone. Nieprzewidywalne.

Jest moje.

Im jestem starsza, tym bardziej nie wierzę w szczęśliwe życie. Wierzę w szczęśliwe momenty. W chwile, kiedy jadę autem z przyjaciółmi, chcę otwierać szyberdach i śmiać się na całe gardło. Wierzę w momenty podczas których przemoknięta do suchej nitki, kładę się na śniegu i robię orły. Kiedy w listopadowy wieczór mogę śpiewać "Last Christmas" i pić grzane wino w Karpaczu. W czasach, kiedy wszystko jest mierzone poczuciem spełnienia i osiąganiem niemożliwego, ja cieszę się chwilami, kiedy jest 'w porządku'. Nie potrzebuję euforycznych uniesień. Potrzebuję mieć poczucie, że mam chociaż kawałek swojego życia pod kontrolą.

Mam 22 lata. Setki, tysiące, miliony chwil, które zrobiły ze mną co chciały. Momenty, w których oddawałam się histerycznym seansom i wątpliwościom - czy warto.  Rzeczy, które weszły, nie wycierając butów. I słowa, których nie powinnam słyszeć, ani mówić. Chwile, które mnie wyżuły i wypluły. Wszystkie ważne. Wszystkie, które sprawiły, że wiodę dziś dobre życie. Że zawsze takie wiodłam. Mimo wszystko.

Kto z nas się nie rozpadł chociaż raz w życiu? Kto nie miał ochoty rzucić wszystkiego w cholerę? Odpuszczaliśmy. Tyle razy. Tyle razy mówiliśmy, że nie damy rady. Kiedy pojawiał się spokój, a myśli biegły wąskotorowo - znowu dawaliśmy się rozjeżdżać, a potem szukaliśmy porozrzucanych, porozrywanych kończyn. Składaliśmy się do kupy. Wiesz, że kiedy mówiliśmy, że nic nas nie zaskoczy, prowokowaliśmy rzeczywistość. Spójrz, to już jest poza nami. Takie błahe i niemądre. Takie nieważne. Nie warte poniesionych kosztów. Życie, które przyniosło problem, w jakiś cudowny sposób go zabrało.  Ludzie, którzy mieli już dawno odejść, zostali. A ty nie eksplodowałeś według planu. Nie spaliłeś się ze wstydu i nie umarłeś z rozpaczy. Momenty o których nie chcesz pamiętać nie zniknęły z przeszłości, ale kiedy dzisiaj do nich wrócisz, będą mniejsze. Przyćmione przez wszystko, co dobre. I tak sensowne, że się uśmiejesz. Obiecuję.

 

Kim mieliśmy być dzisiaj? Co mieliśmy robić i jak wyglądać? Jak różne jest to od rzeczywistości?  Przeszły Ty nie mógł wiedzieć o nowo poznanych ludziach, odwiedzonych miejscach i zmienianych pracach. Nie mógł wiedzieć o tym, kto umrze i co ta śmierć zrobi z Tobą. Przeszyły Ty nie mógł wiedzieć, że pewnego dnia będziesz smażyć zawodowo naleśniki i pić piwo z chłopakiem chłopaka za którym uganiałaś się w liceum. Nie mógł wiedzieć, że dostaniesz się do szkoły lotniczej, a kilka lat później będziesz się przechadzać po Wydziale Filologicznym. Nie zawiodłeś się na sobie. Przeszły Ty planował Twoje życie według ówczesnego położenia. Wyrażał nadzieję. Mógł się mylić. Ty też teraz możesz. Daj sobie spokój.

Od siebie.

Nie przyjęłabym żadnej wróżby. Dobre czy złe rzeczy i tak się będą działy. Mogę się łudzić, mieć nadzieję, robić uniki i uczyć na błędach według wskazówek. To wszystko i tak przyjdzie. Przed niczym w życiu na dobre nie ucieknę.  Ja i Ty nie będziemy na żadną z tych rzeczy bardziej odporni. Będziesz sobie radzić, tak jak radziłeś do tej pory, bo Twoje życie jest czegoś warte. Jest o wiele więcej warte niż myślisz, niż cholerne dwa złote. 

To żadna promocja na przyszłość, nawet jeśli miałaby być ona najlepsza na świecie.

Bo choć być może nie zasługujemy na wszystko w naszym życiu.  

Jesteśmy na to stopniowo przygotowywani. 

I kiedyś, kiedyś będziemy na wszystko gotowi. 

Obiecuję.

Tom Rosenthal - Go Solo

Przeszłam z Kołobrzegu na Hel.

Stopy. Bardzo się cieszę, że mam małe stopy. Dzięki temu mogę kupić dla siebie chłopięce skarpetki, które są czterokrotnie tańsze od tych dla dorosłych. Skarpetki. Tak, muszę mieć przynajmniej czyste skarpetki. Nawet jeśli mają średnio pasować do niebieskiej piżamy i przetartych adidasów. Pierwszy raz wracam z wakacji w piżamie. Piżama to nie tylko mój najmniej cuchnący w tej chwili ciuch, ale przede wszystkim doskonała wizytówka tego wyjazdu - poczucie bezpieczeństwa, wolności i swobody życia. Zajmuję miejsce w moim ukochanym, bezprzedziałowym, klimatyzowanym wagonie Intercity i podaję bilet konduktorowi. Ten spogląda długo to na mnie - to na legitymację studencką. "Powinna Pani uaktualnić zdjęcie." - mówi. Wyciągam z butów swoje stopy w nowych skarpetkach.

Mam luksusowe życie. Mogę sobie iść i ryczeć z bólu na własne życzenie. Mogę zdzierać palce do krwi i przeciążać biodra, tak by w nocy nie móc się przewrócić z boku na bok. Niektórzy nie mają tyle szczęścia. Niektórzy żyją swoim bezpiecznym, leniwym życiem i jadą na wakacje poleżeć na ciepłym piasku, zjeść gofra, poczytać lekką prasę typu Party. Mam luksusowe życie. Pełne wyborów, których mogę dokonywać według własnego widzimisię. Tyle okazji. Tyle możliwości. Tyle miejsc bez cymbergajów, grilla i parawanów. Niektórzy nie mają tyle szczęścia. Niektórzy patrzą i nie widzą. Nie szukają. Pielęgnują swoje nicnierobienie. Ja idę przez 300 km, jem mielonki i owsianki, przebijam pęcherze wsuwkami do włosów, śpię w kawalerskim namiocie taty i biorę prysznic ze ślimakami w kabinie. Czasami śpiewam Andrzeja Rybińskiego. Mówię, że nie dam rady. A potem daję. 

Chciałabym móc racjonalnie wytłumaczyć dlaczego to zrobiłam. Odpowiedzieć na pytania, które słyszałam od ludzi po drodze - Po co? Czemu tam? Czemu tak? Czy w ogóle mi się chce? 

Nie chciało mi się.

Przysięgam, że każdego dnia mi się nie chciało. Każdego dnia nie miałam siły - nie tylko tej fizycznej, ale głównie psychicznej. Miałam jednak cel. Miejsce do którego muszę dotrzeć danego dnia. Dystans do pokonania. Małe kroczki, które zbliżały mnie do kresu podróży. W końcu mogłam zrobić coś od początku do końca. Wiedziałam jak i ile. Pracowałam nad cierpliwością. Cechą, którą uważałam za właściwą starym ludziom. Takim, których już nic nie obchodzi i do niczego się nie palą. Teraz czekałam, choć przecież szłam. Ale nie mogłam więcej. Nie mogłam dłużej. Musiałam się zatrzymywać. Spać. Odpoczywać. Czekać właśnie. I nie mieć gwarancji, że przyjdzie. Że ja przyjdę, że dojdę na Hel. A przecież doszłam. 

Mój Boże, zrobiłam to.

Chciałam być przygotowana. Choć raz w życiu na coś naprawdę gotowa. Wymyśliłam sobie ten wyjazd jeszcze w zeszłym roku, więc od dobrych kilku miesięcy skrupulatnie się przygotowywałam. Kupiłam drogie, brzydkie buty, laminowane mapy, szybkoschnące ręczniki. Szukałam idealnego plecaka. A kiedy w końcu taki znalazłam i sumiennie spakowałam - ten postanowił się rozpaść w drodze na wrocławski dworzec. Pierwszego dnia w Kołobrzegu szukałam już jakiegokolwiek. I jakikolwiek towarzyszył mi dzielnie przez całą drogę. Nazwałam go Jackiem. Jacek był pasożytem, żyliśmy przez dwa tygodnie w toksycznym związku, z którego każdego dnia wychodziłam coraz bardziej poraniona i garbata. Kiedy poznaliśmy się lepiej, to ja przejęłam dowodzenie. Pakowałam się coraz szybciej i lepiej. Poznałam funkcje wszystkich pasków i przegródek. Jacek już nie wisiał męczeńsko na moich ramionach, ale trzymał się mocno bioder. Trzeciego dnia podróży wyrzuciłam z niego wszystkie zbędne rzeczy - niezależnie od tego czy była to moja ulubiona bluza czy nowy, nieotwarty kosmetyk. W Chłopach po prostu nie wytrzymałam i zostawiłam połowę bagażu na śmietniku - istny akt desperacji i determinacji. Od tej pory wszystko, czego potrzebowałam do życia mieściło się na moich plecach. Zważywszy na fakt, że przed wyjazdem przeprowadzałam swój jeden, wrocławski pokój przez ponad dwa tygodnie - po powrocie straciłam jakby ducha sentymentalnego zbieracza. Myślę, że został właśnie w Chłopach, razem z Sykstusem, moim poprzednim plecakiem, którego zwłoki początkowo dzielnie i szlachetnie chciałam donieść do domu "bo może uda się go naprawić". Nie żałuję, choć oczywiście: Panie, świeć nad jego nieprzemakalną duszą.

Zważywszy na fakt, że wszystkie plecaki na wyprawie nosiły męskie imiona (pozdrawiam Stacha i Ryszarda), skład był kobiecy. Przynajmniej płciowo, bo na pozostałych płaszczyznach bezczelnie łamałyśmy stereotypy. Przez całe dwa tygodnie żyłyśmy sobie wolne od makijażu i krzywych spojrzeń w lustra. Nasze kosmetyczki wypełniały po brzegi maści przeciwbólowe i plastry. Miałyśmy jeden wspólny, najtańszy żel pod prysznic, szampon oraz pastę. Nie gderałyśmy nadprogramowo. Na trasie byłyśmy tak obolałe, zmęczone i skupione, że często przez ośmiogodzinną drogę potrafiłyśmy nic do siebie nie mówić. Puste spojrzenia na buty. Nie musisz o niczym myśleć. Idziesz. 

Dałyśmy sobie upust na emocje. Żadnego użalania się. Jeśli któraś ryczy, to ryczy. Wlekłam się tak chyba z 20 metrów za dziewczynami na odcinku do Darłowa. Płakałam z bólu i szłam. Nikt nade mną nie wisiał, nie głaskał, nie pocieszał. Moje łzy, tylko dla mnie. Prywatny spektakl, monolog w głowie Nie jestem słaba. Po takim wewnętrznym oczyszczeniu, masz siłę na więcej. Dzięki Lenie i Marcie nie zostawałam nigdzie na dłużej, a zawsze dochodziłam do planowanego miejsca. Niezależnie od tego z jakim tempem, siłą i motywacją szłam. Zapomniałam już, jak dobrze jest być. Całą sobą, w tej jednej, konkretnej chwili.

Świadomie wyłączyłyśmy się ze świata. Wzięłyśmy najgorsze telefony z podstawową funkcją wykonywania połączeń. Byłyśmy z dala od wszystkiego. Czasami przechodziłyśmy gdzieś obok kiosku i dowiadywałyśmy się z nagłówków gazet o sukcesach na olimpiadzie. W recepcji, na polu namiotowym stróż miał telewizor z którego usłyszałyśmy o trzęsieniu ziemi we Włoszech. Unikałyśmy negatywnych informacji, zewnętrznych bodźców. Raz dziennie wysyłałam do siedmiu najbliższych mi osób sms-a z informacją gdzie jestem i jak się czuję. Rozbijałyśmy namiot, wchodziłyśmy do śpiworów i z latarkami przy czołach pisałyśmy listy. Do siebie, przyjaciół, rodziny. Codziennie z innego miejsca. Często skrajnie zmęczone przelewałyśmy na papier nasze myśli, porządkowałyśmy głowę. Mimo łamiących kości, zasypiałam łatwiej niż kiedykolwiek. Wszystko we mnie buzowało, ale był w tym jakiś większy ład, spokój. Nie martwiłam się o to, co muszę zrobić ważnego ze swoim życiem. Myślałam o tym, gdzie będę musiała spać, czy będę miała co jeść i czy znajdę w sobie jeszcze siłę, żeby się wykąpać. Nie wliczając ekscesów, kiedy czyjś kot zeżarł nam pozostawioną na zewnątrz szynkę, w łazience latały szerszenie, a w Jezierzanach nie było pola namiotowego - zwykle się udawało. 

Prawdę mówiąc, miałyśmy zaskakująco dużo szczęścia. Z tym brakiem pola namiotowego choćby - Pani, której opowiedziałyśmy swoją historię użyczyła nam pokoju w pensjonacie po cenie 'namiotowej'.  Ktoś na trasie prosił, żebyśmy zapaliły jego darmowe jointy. Kilkukrotnie proponowano nam podwózkę, mimo, że wcale nie łapałyśmy stopa. Wsiadłyśmy raz - młoda kobitka zwinęła nas na 5 km przed Ustką, akurat wtedy, kiedy z nieba lunął deszcz. Jechałyśmy z kilkumiesięczną Gosią i młodym psiakiem, Timonem . Pani była ustkowianką, zawiozła nas pod najtańsze pole namiotowe nie tylko w mieście, ale i w całej naszej podróży. Zdarzyło nam się też w Łebie, po pokonaniu ruchomych wydm załapać na melexa - kierowca wysadził nas przed wjazdem do bazy, żebyśmy nie musiały płacić. We Władysławowie, do którego dotarłyśmy nocą, zaczepili nas na polu nastoletni elektrycy ze Śląska. Zaoferowali się pomocą przy rozstawianiu namiotu, użyczyli reflektor i zaprosili na grilla. A skoro już o grillu mowa, to w nieszczęsnym Darłowie wzięto nas za uczestników turnusu dla niepełnosprawnych dzieci - nie protestowałyśmy - załapałyśmy się na darmową kiełbasę. W Lubiatowie nikt nie zauważył, że weszłyśmy na pole namiotowe i nikt nas nie policzył. Mimo nadarzających się niepowodzeń, czułam nieustające przyciąganie dobrych zdarzeń, sprzyjających okazji. I ciągle wierzyłam, że jakoś to będzie.

I jakoś to było. Przy końcu towarzyszyło nam więcej luzu. Nie narzekałyśmy już na to, co na sobie mamy. Ściągałyśmy buty, kładłyśmy się na karimacie i licytowałyśmy, która bardziej śmierdzi. Po kiełbasie ze śląskimi elektrykami wróciłyśmy do namiotu i same opchnęłyśmy jeszcze dwa słoiki gulaszu. Nie stresowałyśmy się, że przyjdziemy na pole w nocy - nauczyłyśmy się rozkładać nasze iglo po ciemku. Nie było w nas paniki, że tropik przecieka podczas deszczu - rano i tak zwijałyśmy go do wora i ruszałyśmy w drogę. Nie ruszały nas kąśliwe uwagi napotkanych w Mielnie rówieśników i podśmiewałyśmy się z kolesia, który pod wejściem naszego namiotu cmokał: "Misia, no wpuść mnie, ja nie dotknę Ciebie, Ty nie dotkniesz mnie.". Wchodziłyśmy na plażę w buciorach, omijając roznegliżowanych ludzi i goszcząc tam zwykle przez błogie 20 minut przerwy. Opalałyśmy się w sportowych stanikach i opierając głowami o plecaki, jadłyśmy gigantyczne buły.

Czekałyśmy na Hel tak długo, że zgubiłyśmy po drodze ekscytację. Minęłyśmy tabliczkę ze słowami "O, to już". Znowu rozstawiałyśmy namiot, znowu organizowałyśmy sobie kolację. Szłyśmy 14 dni, żeby u celu pobyć parę godzin, zrobić trzy, normalne, wakacyjne zdjęcia i zjeść rybę. Planując podróż, miałam prze oczami wielki finał. Czułam i chciałam, żeby ta droga była rewolucją, momentem zmian, wskazaniem nowego, większego celu. Doszłam na miejsce z pokorą, poczuciem, że zapracowałam sobie na wspaniałe wspomnienia, z wdzięcznością dla swojego ciała i ludzi, którzy wspierali mnie na odległość. Doszłam taka sama, ale po drodze zostawiłam wszystkie zmartwienia. Był we mnie spokój i tylko spokój. Położyłam się na plaży, wypiłam piwo, obserwowałam zachód Słońca. Czułam, że mogę i chcę ze sobą wszystko. 

Kiedy dzieje się nam coś złego, natychmiast myślimy o tym jak fajnie było wczoraj. Na co dzień nie karmimy się dobrymi myślami, zawsze nam coś przeszkadza, coś nas wkurza. Nie chodzi o to, że mamy to ignorować. Jest okey, jeśli nie wszystko się w świecie podoba, ale czy wystarczająco dostrzegamy wokół nas te dobre rzeczy? Może potrzebujemy złych chwil w życiu, by dostrzegać te dobre. To trochę masochizm, ale skoro nie można inaczej, może warto wziąć i zaakceptować wszystko, co się dzieje? 

Nie zawsze umiem zdecydować, co wybrać. Ale jeśli nie wybieram, bo nie wiem, co zdecydować, to przecież też się wstrzymuję, podejmuję decyzję: unikam lub rezygnuję. A nie interesuje mnie żadna z tych opcji. Dopracowałam się cierpliwości. Zaczęłam ją uważać za cnotę. Szłam w parze z satysfakcją ze zmian, jaką przynosi życie. Wszystko zaczęło logicznie pasować, mieć sens. Już nie uważam, że lepsze życie toczy się tam, gdzie mnie nie ma i że muszę starać się tam znaleźć. Uważam, że strasznie fajnie jest być. Być obecną. Podejmować decyzje na swój temat. Bo nawet jeśli te decyzje czy wybory będą złe, to i tak mnie gdzieś zaprowadzą. Jeśli się gdzieś po drodze pogubię, spóźnię, przewrócę i popłaczę - to i tak prędzej czy później będę tam, gdzie mam być. Po swojemu.

Jestem brudna, cuchnę gorzej niż niejeden żul, moje skołtunione włosy są zaczesane palcami w niedbały kucyk. Jadę pociągiem w nie najświeższej piżamie, kruszę waflami ryżowymi i wyciągam stopy na przeciwne siedzenie. Wracam do domu. Mam czyste, nowe skarpety. Coś dobrego, w całym tym syfie, który na mnie czeka. Coś nowego, na nowy początek. Mogę znowu iść. Jestem silniejsza niż kiedykolwiek. I już wiem, że naprawdę mogę zrobić w życiu wszystko, czego tylko chcę. 

Jeśli tylko chcę.

LP - Lost on you.

wystarczająco.

—  Do dupy.  — powtarzam.

Z prawej strony wyprzedza mnie kolejna osoba. Łapię się za bok, udając kolkę, choć w gruncie rzeczy nic mnie nie boli. Moje płuca są nagle za małe. Krztuszę się każdym łykiem powietrza i co sekundę spluwam ślinowym kleksem na trawę. Jęczę kilkukrotnie, robiąc serię wdechów przedporodowych i tworzę z ust grymaśny rogalik, kiedy na trasie bombardują mnie setki aparatów. Ktoś przede mną troskliwie się obraca. Fiszbina ostatecznie przebija pierś, a stojący przy zakręcie sanitariusz szykuje się do interwencji. Usta są suche. Słyszę skrzypienie stawów kolanowych i wypadające z włosów wsuwki. Depczę po piętach paniom z kijkami.

—  To piątka mocy —  krzyczy facet z lewej, wystawiając łapę.

Przybijam.

Wiem, że kiedy się zatrzymam, będzie gorzej ruszyć od nowa.

Jestem już mistrzynią w zaczynaniu. To przez to, że nauczyłam się dobrze kończyć i stać stabilnie na mocnych nogach. W paru momentach życia harmonia stała się największym marzeniem, ale w realnym świecie stabilizacja ssie i kiedy wychodzę na prosto, wpadam do czarnej dziury, znanej psychologom jako strefa komfortu. To ten moment, kiedy masz ochotę, żeby coś się w końcu spieprzyło. Niemożliwe? A jednak. Potrzeba zmiany jest we mnie większa, od niekończącego się poczucia bezpieczeństwa. Wolę zaryzykować życie, niż wiedzieć, że je przegrałam.

Staję się zadziorna. Drażnię, łechcę i zaczepiam bardziej niż kiedykolwiek. Próbuję nowych rzeczy, żeby wyrwać się rutynie. Dużo jeżdżę autem, piszę artykuły o bezdomnych, majówkowo zabieram brata na spływ  – wskakuję w ciuchach do lodowatej wody, żeby wyswobodzić kajak ze skałek, a potem umieram sobie na grypę przez przemoknięte buty. Biegam. I to już wydarzenie na skalę światową. Próbowałam różnych sposobów na wyciszenie i fizyczną poprawę emeryckiej kondycji, aż dałam się zapisać na bieg kobiet i wpadłam. Początkowo miałam się przygotować na trasę i zdychałam na bieżni – z czasem dołączyłam do terenowych grup biegowych. I tak choćby co poniedziałek o 18.30 poznaję nowe babki w ramach akcji "Przecieramy ścieżki Wrocławia". Co tydzień inny park, inni ludzie, ale zawsze minimum 5 kilometrów. Sapię w aseksualnych ciuchach. Ale czuję, że żyję. 

Oczywiście niezmienność ma swoje zalety. To poczucie, że masz z kim być na stałe i do kogo wracać. Strasznie sobie cenię w swoim życiu możliwość posiadania ludzi, którzy mimo odległości czy upływającego czasu potrafią BYĆ. Wiem, co jest dla mnie ważne i lubię mieć to pod kontrolą. W kwestii bliskich jestem zatem zaborcza. Nie chcę mieć przyjaciół na wyłączność, ale lubię dostawać w zamian tyle, ile daję, więc nierzadko wymagam. Walutą jest czas, umiejętność słuchania i oskrobywania mnie z naleciałości dnia codziennego. Uważnie obserwuję i w tych których kocham, widzę więcej. Muszę tę wiarę czuć także na sobie. Nie taranuję drzwi, jeśli ktoś podświadomie chce ode mnie odejść.  Droga wolna. 

Działam. Realizacja miliona pomysłów przychodzi powoli, ale staram się nie brać zbyt wielu rzeczy na swoje barki. Lubię mieć wolny czas i wiem jak ważne jest posiadanie go w swojej dobie. Z pełną pokorą obserwuję ludzi żyjących w biegu, którym wszystko co ważne ucieka przez palce. Dbam o siebie i siebie traktuję z pełną miłością. Samotne wyjście na spacer  i gapienie się w niebo jest tak samo ważne jak ratowanie przyjaciół przed depresją czy godzinne dziobanie do egzaminu (okey, nie oszukujmy się). Ufam sobie. Czasami na długo przed snem leżę nieruchomo i tworzę wizje lepszej siebie. Ponoć szczęście to rzeczywistość minus oczekiwania, ale ja nigdy nie wierzyłam w matematykę, życie według równań i niepodważalnych faktów. Odsuwam złe myśli, nie martwię się na zapas. Wszystko co ważne przyjdzie prędzej czy później. Marzy mi się uniwersyteckie czasopismo, ale dozuję entuzjazm. Współtworzę koło naukowe i już miesiąc później ruszam z nim na krajowe warsztaty projektowania i typografii w Łodzi. Czuję się dobrze, kiedy mogę iść naprzód, nie zmieniając drastycznie swojego położenia. Już nigdy więcej nie muszę się posuwać w stronę wielkich rewolucji. Wiem, jak to męczy. Życie w slow motion nie pozwala mi przegapić niczego.

Na warsztatach przez parę dni pracuję w grupie z grafikami z ASP i edytorem UJ. Czynią prawdziwe cuda, a że ja rozwodzę się ostatnio nad sztuką - przyjemność we współpracy czerpię już od samego patrzenia na proces twórczy. Widzę swoje niedociągnięcia i braki. Wiem, jak dużo muszę się jeszcze nauczyć, ale nie biczuję się i nie poddaję przez to, czego nie potrafię. Chłonę. Mam tyle możliwości. Tyle czasu, który można wykorzystać lepiej. Jest okey, nie czuć się okey. Ale świat się nie zatrzyma przez to, że ty stoisz. Ostatnio nieco pogubiona, wracam na właściwy tor. Mogę zacząć się rozpędzać. 

Znowu i znowu.

Życie mnie słucha. Dzieje się to, na co mam ochotę, dlatego nie dyktuję surowych komend i nie zakładam z góry najgorszego. Okey, jeszcze czasami się użalam, ale wychowuję się bezstresowo i do Ali podchodzę raczej łagodnie. Pytając siebie o mnie, mówię tylko w superlatywach, choć przecież nie jestem super. Wiem z czym sobie nie radzę i gdzie na własne życzenie wpadam w kłopoty. Trzymam się siebie mocno za rękę i pierwsza biegnę z odsiedzą, kiedy potrzebuję pomocy. Umiem sobie radzić. I może nie jestem w tym do końca najlepsza, ale wystarczająco dobra, by się nie poddać.

Na mecie nie uniosę rąk w górę w triumfalnym geście. Nie będę miała siły finiszować. Razem ze mną dobiegnie tyle osób, że nie będzie miejsca, żeby w ogóle tam stanąć. Jakaś czternastolatka narzuci mi plastikowy medal na szyję, ktoś wręczy jabłko i butelkę wody. Będę spocona, styrana i przekonana o tym, że miałam najgorszy czas w życiu. Oprę się o barierkę, zamknę oczy i na parę sekund pomyślę o tym, jaka jestem z siebie dumna. Nie ma znaczenia, czy dobrze biegasz, ile kilometrów pokonałeś i na jakim miejscu skończyłeś. Nie ma znaczenia końcowe zdanie na temat Twojego projektu. Nie ma znaczenia czy potrafisz tańczyć, czy pani z aeorbiku wywala cię do ostatniego rzędu delikatnie sugerując, że rozpraszasz grupę. Jeśli masz ochotę tańczyć, to tańcz do cholery.
I nie pozwól się zatrzymać.

P.S. Czas był najlepszy w życiu.

ZAZ - Si jamais j'oublie