nie potrafię spać.

Jestem zwykła. Znaczy... wiem, że tak nie jest, ale ostatnio kiedy dzwoni szkolny dzwonek wychodzę  z sali niczym dementor i znów ogarnia mnie to samo uczucie.

Beztalencie. Totalne nic. Zero. Pustka. Nicość.

Naprawdę chciałabym być dobra w jakimś przedmiocie. Błyszczeć na lekcjach i tłumaczyć zadania na przerwach. Tymczasem kolejna rozszerzona matura z matmy, kolejna porażka, kolejne słuchanie na polskim o kupie i zadawanie sobie pytania 'co ja tu kurde robię?'

Potrzebuję końca świata.

A żeby to już wszystko wysadziło, żeby się skończyło ! 

Jest tyle słów, które się tu nie pojawią. Emocji, które nie wyjdą. 

Mam w głowie wakacje. 

Siedzę na krawędzi tarasu w kusej piżamce. Nogi zwisają mi za balustradą, jakiś włoch rozwożący ciabattę zagwiżdże. Powietrze ma zapach spalin, ale wychodzi słońce, robi się gorąco. Przyjaciele jeszcze pochrapują w łóżkach, a ja czuję tę najcudowniejszą w świecie beztroskę wymieszaną z radością. Biorę łyk ciepłej coli, która została po ostatniej nocy.

Zamykam oczy i tu je  otwieram.

Nie mogę spać. Już nie chcę. Czy nie wystarczająco marnuję swój czas ?

Mam przespać 1/3 życia ?

Nie mogę się jakoś szczególnie rozpisać po tym jak zabrałam się za felietony.

Może kiedyś uda mi się to tworzyć bez stratnie.

Tymczasem  13% mojego życia (wyliczone z największą precyzją) zabiera cenny czas,

inspiracje i  wszystko to co w Ali najlepsze.

Muszę się zebrać do kupy. Wyspać, uczesać, poczytać, poćwiczyć.

Cóż. Dostałam zdjęcia od fotografa.

Podrzucam wam moje ulubione ujęcia.

W ramach poprawy humoru i fizyczno-psychicznego wyżycia się 

wpadłam do kuchni i zrobiłam faszerowaną paprykę.

Buźka.

The Power of Love - Gabrielle Aplin